وجه مشخصه‌ داستان‌های گوگول سادگی قصه‌‌نویسی، ویژگی قومی، سرزندگی خنده‌آور و … آن‌هاست که همیشه تحت‌تأثیر احساس عمیق غم و دلتنگی قرار می‌گیرد. همه‌ این ویژگی‌ها یک منبع دارند: گوگول شاعر است. شاعر زندگی حقیقی.

اولین تأثیری که هر یک از قصه‌ های گوگول بر خواننده می‌گذارد این است که با خود بگوید: «چقدر همه‌ این‌ها ساده، عادی، طبیعی، و حقیقی است، و درعین‌حال چقدر بکر و تازه.» این سادگی قصه‌ نویسی، این صراحت لهجه، این پرهیز از نمایش‌ پردازی، این پیش‌ پا افتادگی و معمولی بودن اتفاقات قصه‌ ها، علائم حقیقی و قطعی خلاقیت هستند: این شعری حقیقی است، شعر زندگی خود ماست.

تقریباً همه‌ قصه‌ های گوگول کمدی‌‌های سرگرم‌‌کننده‌‌ای هستند که با هیچ‌ و پوچ شروع می‌شوند، با هیچ‌ و پوچ ادامه می‌یابند و به اشک ختم می‌شوند. قصه‌هایش همگی همین‌طورند: اولش سرگرم‌ کننده، سپس غم! زندگی خود ما هم چنین است: اولش سرگرم کننده، و بعد غم. چقدر شعر، چقدر فلسفه، و چقدر حقیقت در این‌جا نهفته است!